Zaangażowany jesienią 1980 w uczniowski ruch prosolidarnościowy, w 1981 podjął studia w Instytucie Germanistyki, w 1982 Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Te ostatnie studia ukończył w 1988.

W 1987 zadebiutował jako poeta w miesięczniku „Twórczość”, później publikując poezje także w pismach „W drodze” i „Studium”. Wezwany do wojska na początku 1988 roku odmówił służby wojskowej. W 1989 podjął współpracę z tygodnikami „Ład” i „Przegląd Katolicki” oraz miesięcznikiem „Powściągliwość i Praca”, gdzie publikował artykuły o tematyce historyczno-społecznej, reportaże i krótkie formy prozatorskie. Jako ojciec kilkorga dzieci współtworzył wraz z żoną Agnieszką kilka stowarzyszeń rodzinnych. W 1995 wybrany został na prezesa pierwszego Stowarzyszenia Rodzin Wielodzietnych. W 1994 był współorganizatorem i rzecznikiem Międzynarodowego Kongresu Rodzin w Warszawie.

W Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej współtworzył ustawę o rehabilitacji i zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (1990–1991), pracował jako dziennikarz w „Tygodniku Solidarność” (1991), tygodniku „Ład” (1992–1995), współpracował z Redakcją Katolicką i Redakcją Edukacyjną TVP, wydawał własny miesięcznik „Polska Rodzina” (1995–1996) adresowany m.in. do samorządów. W 1994 opublikował esej: Czy chrześcijanin może być buddystą?. Jesienią 1997 został doktorem nauk humanistycznych na podstawie rozprawy Chrześcijanie i służba wojskowa do końca IV wieku. Od wiosny 1997 współuczestniczył w założeniu pisma „Nasz Dziennik”.

W latach 1998–2001 był dziennikarzem „Gazety Bankowej” i miesięcznika ubezpieczeniowego „Asekuracja & Re”, dyrektorem w Urzędzie Nadzoru nad Funduszami Emerytalnymi i ekspertem Centrum im. Adama Smitha. Od roku 2000 do zamknięcia pisma był stałym współpracownikiem miesięcznika „Przegląd Ubezpieczeń Społecznych i Gospodarczych”. W artykule Emerytura bez ZUS w tygodniku „Wprost” (14/2001) zaproponował sposób demontażu niewydolnego systemu emerytalnego, co wzbudziło gwałtowne polemiki.

W 2001 kandydował do Sejmu z listy Platformy Obywatelskiej. W 2002 był sekretarzem naukowym Krajowego Instytutu Ubezpieczeń, od 2003 do 2007 pracował w urzędzie Miasta Stołecznego Warszawy, zajmował stanowiska w zarządach i radach nadzorczych spółek miejskich i spółek Skarbu Państwa oraz był asystentem sejmowej komisji śledczej ds. banków i nadzoru bankowego. Prowadził liczne konwersatoria w szkołach wyższych, w tym zajęcia z historii gospodarczej na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w roku 2001/2002. We wrześniu 2005 wydał książkę Na progu IV Rzeczypospolitej. Myśli o historii i przyszłości, gdzie zwracał uwagę na pospieszne brakowanie dokumentacji referendum akcesyjnego.

Należał do Unii Polityki Realnej, z której odszedł w 2004. Od 2002 zasiadał w radzie głównej tej partii.

Od września 2007 do sierpnia 2008 był doradcą przewodniczącego Komisji Nadzoru Finansowego (KNF) i naczelnikiem w Urzędzie KNF i pisał stały felieton w „Gazecie Bankowej”, gdzie rzucił hasło referendum w sprawie przyjęcia euro. W lipcu 2007 na łamach „Rzeczpospolitej” jako pierwszy w Polsce powiadomił o powrocie odrzuconej konstytucji UE w formie umowy międzynarodowej zwanej potem traktatem lizbońskim.

Jesienią 2008, po odejściu z UKNF, sporządził na zlecenie Centralnego Biura Antykorupcyjnego dokument Ocena sytuacji i perspektyw społeczno-gospodarczych Polski. Próba prognozy wraz z rekomendacjami działań systemowych w obliczu zagrożeń kryzysowych. Jedną z rekomendacji wykorzystał po roku prezydent Lech Kaczyński, wskazując na potrzebę włączenia Polski do G20.

W latach 2008–2014 współpracował regularnie z miesięcznikiem „Bank”, tygodnikiem „Najwyższy Czas!” i tygodnikiem „Niedziela”, a także przetłumaczył z kilku języków na język polski prawie 30 książek i dłuższych tekstów różnych gatunków.

W 2009 kandydował do Parlamentu Europejskiego z listy partii Libertas.